2.3 Vaag geld en vage bonnetjes
20 september 2016 - Bangkok, Thailand
Eindelijk aangekomen op Bangkok. Ik vind vliegen echt fantastisch maar die paniekaanvallen maken het wel wat minder. Ik heb er 4 overleefd tot nu toe en dat was een Hell of a Job! De laatste was aan het einde van de vlucht naar Bangkok. Ja want ik had 3 stoelen voor mij alleen. Dus ik had lekker geslapen de accu was weer wat bijgeladen. Met in gedachte dat ik mijn ticket nog op Bangkok moest kopen, door de paspoortcontrole, visumaanvraag en alles weer vinden, dacht mijn lichaam ready voor take off. Take off van de paniekaanval.
LET OP ALLEEN LEZEN ALS JE ZIN HEB IN SHARINA HAAR HERSENSPINSELS
Het eerste wat je denkt, ik wil weg hier, in de armen van familie of vrienden zijn (niet dat die iets kunnen doen). Nee in een vliegtuig hoog boven land of zee kan je niet weg. Eindelijk kwamen er in de paniekaanval ook tranen, wat voor veel opluchting zorgde. De stewardessen zagen niks en dat was maar beter ook. Ik moet hier alleen doorheen. De voor buren dachten vast met dat gesnotter in hun nek dat ik plots verkouden was. De paniek verergerde doordat ik dacht straks voel ik mij zo bij de douane ofzo en dat kan niet of moet ik daar overgeven. Er bevind zich nu in mijn rugzak een kotszakje uit het vliegtuig (ik heb dus de souvenir voor de vriend van mijn zus al). Dat stelde mij al iets gerust en door een aantal dingen op de schrijven, mijn mindset op allerlei manieren te veranderen en het vele huilen werd ik al rustiger (zou het hormoon cortisol er via je tranen uitgaan?). Toen kwam de landing met een prachtig uitzicht. Ik voelde mij vermoeid en dat was het teken dat de aanval over was. Ja, aan zo'n aanval komt altijd weer een einde. Dit was misschien wel de mindset die ik nodig had. De zin die ik meerdere keren kon herhalen in mijn hoofd: er komt altijd weer een einde aan. De paniekaanvallen zijn door het vliegen op hoogte punten gekomen, maar ik ben er alleen doorheen gekomen en daar ben ik trots op. Zo'n paniekaanval is totaal onzinnig en slaat helemaal nergens op maar het is vooral je lichaam die reageert en dat maakt het zo lastig.
HIER STOPT SHARINA HAAR HERSENSPINSEL.
Op Bangkok aangekomen heb ik mijn vliegticket voor de volgende vlucht naar krabi geregeld. De mensen zijn erg vriendelijk en er loopt een vrouw (schoonmaakster met mondkapje en al) al 5 keer heen en weer tussen het bankje waar ik mij op bevind en de wc. Het lijkt of ze verder niet mag komen.
Verder ging ik wat te drinken halen met mijn gepinde Thaise bath. Ik kocht een flesje van 25 bath en een blikje van 16 bath. Toch stond er op de kassa 32 bath. Dikke prima. Ik geef haar 100 bath en neem het wissel geld aan. Zo geleerd van vriendlief, tel ik netjes mijn geld en bekijk ik de bon. Ook de op de bon stond 68 bath terug. Maar ik had maar 59 bath terug gekregen. Ja bijdehand en wel ging ik terug naar de winkel, want mij konden ze niet voor de gek houden. Waar de caissière op haar kop kreeg, onterecht natuurlijk en dat liet ze blijken. Ze sloeg mijn spullen nogmaals aan op de kassa en wat stond er nu ineens 41 bath. Yes ik werd erg boos aangekeken, nu zei ze mij toch al de eerste keer geen hallo dus haar humeur kon ik iedergeval niet verpest hebben. Schijnbaar kunnen de medewerkers hier het alsnog goed doen, ook al doet de kassa het fout. Dat kunnen we in Nederland niet zeggen. Maar ik weet nu iedergeval hoe het geld hier ongeveer werkt. De wisselkoers zit alleen nog niet zo in mijn hoofd. Dus dat ga ik zo nog even uitzoeken. Ben erg benieuwd wat ik eigenlijk voor het drinken betaald heb. Ik stap zo lekker op het laatste vliegtuig die maar 1 uurtje duurt. En dan kan ik mijn tante even onder gaan knuffelen. Bedankt iedereen voor de fijne berichten onderweg die hebben mij vaak net een extra steuntje gegeven jullie zijn toppers.
Liefs
LET OP ALLEEN LEZEN ALS JE ZIN HEB IN SHARINA HAAR HERSENSPINSELS
Het eerste wat je denkt, ik wil weg hier, in de armen van familie of vrienden zijn (niet dat die iets kunnen doen). Nee in een vliegtuig hoog boven land of zee kan je niet weg. Eindelijk kwamen er in de paniekaanval ook tranen, wat voor veel opluchting zorgde. De stewardessen zagen niks en dat was maar beter ook. Ik moet hier alleen doorheen. De voor buren dachten vast met dat gesnotter in hun nek dat ik plots verkouden was. De paniek verergerde doordat ik dacht straks voel ik mij zo bij de douane ofzo en dat kan niet of moet ik daar overgeven. Er bevind zich nu in mijn rugzak een kotszakje uit het vliegtuig (ik heb dus de souvenir voor de vriend van mijn zus al). Dat stelde mij al iets gerust en door een aantal dingen op de schrijven, mijn mindset op allerlei manieren te veranderen en het vele huilen werd ik al rustiger (zou het hormoon cortisol er via je tranen uitgaan?). Toen kwam de landing met een prachtig uitzicht. Ik voelde mij vermoeid en dat was het teken dat de aanval over was. Ja, aan zo'n aanval komt altijd weer een einde. Dit was misschien wel de mindset die ik nodig had. De zin die ik meerdere keren kon herhalen in mijn hoofd: er komt altijd weer een einde aan. De paniekaanvallen zijn door het vliegen op hoogte punten gekomen, maar ik ben er alleen doorheen gekomen en daar ben ik trots op. Zo'n paniekaanval is totaal onzinnig en slaat helemaal nergens op maar het is vooral je lichaam die reageert en dat maakt het zo lastig.
HIER STOPT SHARINA HAAR HERSENSPINSEL.
Op Bangkok aangekomen heb ik mijn vliegticket voor de volgende vlucht naar krabi geregeld. De mensen zijn erg vriendelijk en er loopt een vrouw (schoonmaakster met mondkapje en al) al 5 keer heen en weer tussen het bankje waar ik mij op bevind en de wc. Het lijkt of ze verder niet mag komen.
Verder ging ik wat te drinken halen met mijn gepinde Thaise bath. Ik kocht een flesje van 25 bath en een blikje van 16 bath. Toch stond er op de kassa 32 bath. Dikke prima. Ik geef haar 100 bath en neem het wissel geld aan. Zo geleerd van vriendlief, tel ik netjes mijn geld en bekijk ik de bon. Ook de op de bon stond 68 bath terug. Maar ik had maar 59 bath terug gekregen. Ja bijdehand en wel ging ik terug naar de winkel, want mij konden ze niet voor de gek houden. Waar de caissière op haar kop kreeg, onterecht natuurlijk en dat liet ze blijken. Ze sloeg mijn spullen nogmaals aan op de kassa en wat stond er nu ineens 41 bath. Yes ik werd erg boos aangekeken, nu zei ze mij toch al de eerste keer geen hallo dus haar humeur kon ik iedergeval niet verpest hebben. Schijnbaar kunnen de medewerkers hier het alsnog goed doen, ook al doet de kassa het fout. Dat kunnen we in Nederland niet zeggen. Maar ik weet nu iedergeval hoe het geld hier ongeveer werkt. De wisselkoers zit alleen nog niet zo in mijn hoofd. Dus dat ga ik zo nog even uitzoeken. Ben erg benieuwd wat ik eigenlijk voor het drinken betaald heb. Ik stap zo lekker op het laatste vliegtuig die maar 1 uurtje duurt. En dan kan ik mijn tante even onder gaan knuffelen. Bedankt iedereen voor de fijne berichten onderweg die hebben mij vaak net een extra steuntje gegeven jullie zijn toppers.
Liefs
