1.5 Alleen maar angst

De rust in mezelf van afgelopen dagen is voorbij. Vandaag ga ik weg en ik sta doodsangst uit. Het lijkt wel te compenseren. Ik probeer mezelf rustig te houden maar ik voel mij verschrikkelijk. En waarvoor die paniek weet ik niet. Er zitten gedachtes in mijn hoofd als: wat nou als ik nu griep krijg, of moet overgeven in het vliegtuig. En mijn realistische ik denk: je bent echt niet de eerste die ziek is geworden in een vliegtuig en wat dan nog. Maar het is alleen maar angst. Het liefst wil ik mij verstoppen en de reis vergeten. Ik voel me zwak en ben misselijk. Waar ik gister nog mijzelf sterk kon houden brokkelt nu alles af. Er is geen keuze meer en toch denk ik, ik wil niet meer. Ik denk dat het zo voelt als je voor de eerste keer naar school wordt gebracht. Het liefst zou ik mij aan mijn vrienden, liefde en familie vastklampen. Nee zij hebben niet het ticket geboekt, dat was ik en ik heb besloten om te gaan. Ik wilde zo graag weer op mijzelf zijn. Maar vandaag kom ik daar helemaal van terug. Ik zou willen schreeuwen: ik wil niet alleen!

In mijn hoofd spelen er allemaal scenario's af. Maar geen eens heeft een uitkomst waar ik niet meer uit kan komen. Ik probeer tegen mezelf te zeggen: als het daar niet gaat kan je altijd terug, wat is het ergste dat kan gebeuren en je tattoo betekend niet voor niets laat je leven niet lijden door angsten.

Wat is het vreselijk om zo bang te zijn, zo onrealistisch bang. Want die tijger waarvan mijn lichaam denkt dat hij voor mij staat, is eigenlijk een hele schattige kleine babytijger waar ik niet mee hoef te vechten of van weg hoef te rennen. Ik zou hem zo graag willen knuffelen en aaien, maar dat lukt nog even niet. Het is een cirkel. Wanneer ik mij probeer te focussen op de babytijger blijft mijn lichaam zich klaar maken voor de grote tijger. En daardoor wordt ik steeds herinnerd aan een grote tijger.

Liefs